Patrzymy na drugą skórę – abiektalną resztkę, w której utrwala się odcisk ciała. Odpad sfotografowany chwilę przed wyrzuceniem, mimo kiełkującej awersji uwodzi efemerycznym pięknem. Co nie bez znaczenia, zużyta maska stając się metonimią konsumpcji, jednocześnie pozwala się czytać przez pryzmat transkulturowej maskarady: teatralnej iluzji, ale też pierwotnej duchowości i rytuału przejścia. Jest nie tylko częścią współczesnej obrzędowości – nachalnego performansu beauty, ale też maską, a więc jak chce Mircea Eliade narzędziem zmiany. Rekwizytem, który sprawia, że to, co umarło, ożywa a to, co żyje staje się martwe.
Plemienna wiara w istnienie jakiejś wyższej siły wybrzmiewa też w drugim cyklu, w „Figurze wotywnej”. Artystka fotografuje tu samą siebie – ciało i jego fragmenty – w retrofuturystycznej otoczce rodem z filmów sci-fi, ale też we wnętrzach, raz do złudzenia przypominających wyposażenie salonów medycyny estetycznej, dwa wyglądających jak luksusowe buduary. Główną rolę gra wosk. Oblepia, topi się, kapie, pęka i kruszy. (…)
Sterylna, ale też minimalistyczna estetyka tych autoportretów z jednej strony odsyła do reklamy, z drugiej wzbudza niepokój – koduje kadry wspomnianego już filmu Almodovara, gdzie piękno nierozerwalnie splecione jest z przemocą, i komentuje kult doskonałego, nieistniejącego, inaczej niż na ekranie, ciała. Innymi słowy całość tchnie perwersją – podszyta jest subtelną erotyką bez bliskości, która akcentując wyalienowanie, kieruje nasze spojrzenie w stronę esencjonalnej pustki. Trochę jak w „Villi dei Misteri”, obrazie Jerzego Nowosielskiego, gdzie poddane dekonstrukcji ciało, bawiąc się z nami w kotka i myszkę, spektakl spojrzeń i lustrzanych odbić, jednocześnie sprawia, że interesujące jest nie to, co widać, ale to, co jest przed nami ukryte.
Anna Batko, fragment tekstu „Skin talk” z katalogu wystawy

W prezentowanych na wystawie pracach Marta Zgierska krytycznie zajmuje się współczesnymi definicjami piękna, a także mierzy się z kobiecością. Ciało i skóra artystki są punktem wyjścia do jej twórczego działania, przedmiotem eksperymentu i fizycznego kontaktu z różnymi materiami. Nieustanne kontrasty ukryte w jej pracach oraz świadome czerpanie z medialnych wzorców wizualnych zapraszają nas do refleksji nad powierzchownością współczesnego postrzegania.
Do stworzenia sfotografowanych w cyklu „Popiękno” form przestrzennych artystka wykorzystała zużyte maseczki kosmetyczne. Efektem końcowym jest obraz kolorowego materiału, ukształtowanego w pozornie abstrakcyjnej formie. Pomimo oddzielenia od swojego pierwotnego kontekstu – kobiecej twarzy, prace pozostają nieoczywistym autoportretem. Dwuznaczność wzmacnia powiększona skala prac, która kierunkuje widza ku percepcji estetycznej.
„Figura Wotywna” to cykl, w którym artystka kontynuuje badanie tematu współczesnych kanonów piękna i związanej z nimi presji społecznej. Tym razem sięga po wosk. Nawiązując do tradycji ex voto, buduje fotografie wokół gestu oblewania ciała woskiem, tworzy tym samym symboliczną ofiarę z żywego ciała, które znajduje się pod woskową skorupą.