Wystawa Łukasza Ułanowskiego nie jest hymnem pochwalnym na cześć wypaczonej architektury z duchem Corbusiera w tle. Jego Fordon to subiektywny obraz dokumentalisty, który po 5 latach pracy postanowił podsumować ten etap, prezentując go w formie wystawy. Jego typologia to wnikliwy punkt widzenia obserwatora, który wśród masy betonu poszukuje utraconego raju natury, a swój zachwyt zamyka w kadrze fotografii, które układa w zagadkowe dyptyki. Czasem są to zderzenia elementu kolorystycznego obecnego na sąsiadujących ze sobą zdjęciach, czasem formy, a innym razem kluczem do odczytania zestawionych obrazów jest wrażliwość twórcy, pełna refleksji postawa humanisty, który dyskretnie ujawnia opresyjną wobec natury postawę współczesnego człowieka. Na fotografiach Ułanowskiego nie znajdziemy krzykliwych kolorów czy wyszukanych kompozycji, szczerość wypowiedzi dyscyplinuje go, by o rzeczywistości, którą zamyka w kadrze, opowiadać w najprostszy sposób, i z tego wynika niezwykła siła tych obrazów.